στερνίτης

ο, ΝΑ και θηλ. στερνῖτις, -ίτιδος, Α

νεοελλ.

1. ζωολ. κοιλιακό τμήμα τών μεταμερικών σωματικών δακτύλων τού χιτινώδους περιβλήματος τών αρθροπόδων

2. φρ. α) «στερνίτης μυς»

ανατ. υποτυπώδης μυς που εκφύεται από τη θωρακική περιτονία και καταφύεται στη λαβή τού στέρνου

β) «τρίγωνος στερνίτης μυς»

ανατ. μυς τής οπίσθιας επιφάνειας τού στέρνου που λειτουργεί ως καθελκτήρας τών πλευρών κατά την εκπνοή

αρχ.

αυτός που ανήκει στο στέρνο, στο στήθος («στερνίτιδες πλευραί», Πολυδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < στέρνον + επίθημα -ίτης / -ῖτις (πρβλ. σελην-ίτης / σελην-ῖτις)].